مقایسه تأثیر روش‌های آموزش شبیه‌سازی مبتنی بر مانکن و سنتی، بر دانش و عملکرد دانشجویان رشته فوریت‌های پزشکی در کارآموزی در عرصه احیای قلبی- ریوی

زمینه و هدف: مراقبت پرستاری در احیای قلبی- ‌ریوی (Cardiopulmonary resuscitation‏ یا ‏CPR) به آموزشی نیاز دارد که منجر به یادگیری ماندگار مطالب و مهارت‌های عملی ‌گردد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو شیوه تدریس شبیه‌سازی مبتنی بر مانکن و سنتی در آموزش این درس به دانشجویان رشته فوریت‌های پزشکی انجام شد. روش کار: این مطالعه از نوع تجربی‌ با دو گروه مداخله و شاهد و طرح پیش‌آزمون‌ و پس‌آزمون بود که بر روی دانشجویان رشته فوریت‌های پزشکی صورت گرفت. دانشجویان به روش تصادفی به دو گروه 15 نفره تقسیم شدند. کارآموزی در گروه مداخله CPR به روش شبیه‌سازی مبتنی بر مانکن و در گروه شاهد به شیوه سنتی اجرا گردید. دانش تئوری و مهارت عملکردی شرکت‌ کنندگان در سه مرحله قبل از شروع مطالعه، پایان ترم و چهار ماه بعد از پایان ترم با استفاده از پرسش‌نامه و چک‌لیستی که توسط پژوهشگر آماده‌سازی شده بود و همچنین، به وسیله آزمون‌‌های آماری t و اندازه‌گیری مکرر مورد سنجش قرار گرفت. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که آزمون عملی و تئوری در گروه شاهد و مداخله قبل از انجام مطالعه، اختلاف معنی‌داری با یکدیگر نداشت (050/0 < P). در پایان ترم، نمرات گروه شاهد به ترتیب 92/1 ± 86/14 و 84/1 ± 53/22 و نمرات گروه مداخله به ترتیب 69/1 ± 80/14 و 05/5 ± 80/34 به دست آمد که تنها در نمره آزمون عملی بین دو گروه اختلاف معنی‌داری مشاهده گردید (001/0 = P). چهار ماه پس از پایان ترم، نمرات گروه شاهد به ترتیب 26/3 ± 33/10 و 13/2 ± 4/19 و نمرات گروه مداخله به ترتیب 88/1 ± 86/11 و 05/5 ± 80/34 گزارش شد که این اختلاف باز هم در آزمون عملی معنی‌دار بود (001/0 = P). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه، پیشنهاد می‌شود که از شیوه آموزشی شبیه‌سازی مبتنی بر مانکن برای آموزش دانشجویان رشته فوریت‌های پزشکی استفاده شود.